Mam na imię Gwidon, ale Mama i Tata mówią na mnie Gwizdek. Już jak byłem malutki, nie lubiłem hałasu, ale sam byłem bardzo głośny.

Tzw. integracja sensoryczna jest końcowym etapem funkcjonowania człowieka w świecie odbieranym przez zmysły. Bodźce docierające do małego dziecka mogą być dla niego nieprzyjemne i może nie dawać sobie z nimi rady. Wpływa to na poczucie bezpieczeństwa już u niemowlęcia i może powodować płacz lub trudności w regulacji snu i czuwania.

Teraz też ciągle mnie słychać. Dzięki temu Mama i Tata zawsze wiedzą gdzie jestem. Mówią jednak, że ciągle muszą mnie mieć na oku, na uchu im nie wystarcza.

Dzieci starają się naprawić, dostroić do otoczenia. Niewłaściwe odbieranie bodźców, zbyt mocne lub zbyt słabe, nie pozwala wytworzyć adekwatnej odpowiedzi organizmu. Pojawia się wówczas potrzeba dostarczania sobie różnorodnych wrażeń, przejawiająca się poprzez zachowania stymulacyjne.

Pewnie dlatego, że często się potykam, albo coś psuję. Mama i Tata mówią, że mam motorek w pupie, ale jestem pewien, że żartują. Ja po prostu strasznie się męczę jak się nie ruszam. Ostatnio jak biegłem, to przewróciłem się na Bysiora. Trochę mi się to podobało, Bysiorowi chyba też.

Zachowania autostymulacyjne, które zaspokajają zapotrzebowanie zmysłowe i sprawiają dziecku przyjemność, często nie wystarczają jednak do wytworzenia prawidłowych funkcji w rozwoju dziecka. Funkcje te, oparte są głównie na podstawowych systemach sensorycznych takich jak zmysł równowagi, czucie głębokie i układ dotykowy. Przykładowo, brak odpowiedniego treningu równoważnego, uniemożliwia wytworzenie właściwej stabilizacji ciała, co utrudnia dziecku dłuższe przebywanie w pionowych pozycjach statycznych.

Lubę mojego psa i lubię jak pachnie, chociaż Mama i Tata mówią, że kiedyś wymiotowałem jak mnie karmili, czy jak wąchałem jedzenie.

Najbardziej widoczne dla rodziców są zachowania dziecka które dotyczą mniej istotnych systemów. Reakcja nadwrażliwości węchowej może się manifestować poprzez unikanie jednych bodźców z danego systemu i jednoczesne dostarczanie innych silnych, ale bezpiecznych bodźców z tego samego systemu.

Nie chciałem jeść i nie chciałem nic mówić. Moja buzia służyła do gryzienia ciekawszych rzeczy. Bardzo bałem się jak rodzice próbowali włożyć mi do buzi jakieś cytryny, marchewki czy inne takie.

Jak ważna jest integracja różnych danych zmysłowych, wiedzą rodzice, których dzieci miały problemy z wytworzeniem wynikające z nieprawidłowości czuciowych w jamie ustnej. Czuciem i kontrolą mięśni, dotykiem i smakiem, co uniemożliwiało artykulację.

Czasem boję się nowych rzeczy, a czasami nie boję. Ostatnio wcale się nie bałem skakać z murka i wpadłem w błotnistą kałużę. Musiałem się cały umyć, nawet za uszami i pod kolanami.

Nieprawidłowości w odbieraniu informacji ze świata, nie pozwalają dziecku skupić na nich wystarczającej uwagi. Najczęściej uwaga ta powinna dotyczyć bodźców płynących z ciała dziecka np. środka ciężkości, powierzchni podporu, czy pracy mięśni.

Uwielbiam się kąpać, nic mnie wtedy nie swędzi i nie drapie jak sweter od Babci Tereni, czy przytulanie z brodą Taty.

Często różne bodźce zakłócają odbiór wrażeń wewnętrznych i utrudniają koncentrację uwagi dziecka, na przykład sygnały dotykowe nie powinny bezustannie i silnie "bombardować" dziecko. Nie chcemy, aby te wrażenia sprawiały mu nieprzyjemność, w pełni angażowały ich uwagę, czy w końcu powodowały, że zaczną ich unikać (chłód, czy woda, znoszą te wrażenia)

Broda jest straszna, ale Tata jest super, a najbardziej jak ze mną walczy. Zawsze jak pokonam Tatę, to mogę z Mamą iść na karuzelę i się kręcić i kręcić.

Każde zdrowo rozwijające się dziecko, może a nawet powinno mieć zapotrzebowanie na silne czuciowo mięśniowe informacje. Takie wrażenia otrzymuje na przykład podczas "baraszkowania" z rodzicem.

Mama wtedy kręci głową i mówi, że muszę się jeszcze nauczyć, kiedy trzeba być bardzo ostrożnym, a kiedy nie muszę się bać.

W zakresie zmysłu równowagi, dostarczenie wielu, jednakowych wrażeń, nigdy nie jest wystarczające. Bujanie w huśtawce, tymczasowo zaspokaja potrzeby organizmu i dziecko może się domagać częstych i silnych wrażeń na placu zabaw. Jeśli jednak będzie bierne lub schematyczne, nie wytworzy funkcji budowanych na podstawie tego systemu, takich jak reakcje równoważne, normalizacja napięcia mięśniowego czy świadomość ciała.

Już niedługo idę do szkoły i trochę się boję. Julka ładnie rysuje, a Marcel jeździ na hulajnodze. A ja nic nie umiem i chce mi się płakać.
Tata mówi, że będziemy teraz chodzić do takiego fajnego miejsca, a w domu będziemy się bawić w nowe gry, żeby więcej umieć i jeszcze więcej lubić. Uwielbiam się bawić.

Wytworzenie reakcji adaptacyjnych, czyli złożonych funkcji organizmu, budowanych na podstawie informacji płynących z wielu systemów zmysłowych, jest gwrarancją sprawnego funkcjonowania i rozwoju dziecka. Te nowe umiejętności powinny być tworzone na bazie wcześniej osiągniętych, prostszych funkcji, angażujących mniej specyficznych informacji. Proces ten nazywa się sekwencyjnością rozwoju.
Większość deficytów integracji sensorycznej, wynikających często z nieprawidłowej reaktywności a bodźce (nadwrażliwość lub podwrażliwość), da się jednak zmniejszyć lub pozbyć całkowicie. Można to zrobić poprzez odpowiednie, różnorodne zabawy z dzieckiem. Praca jaką musi ono wykonać podczas takiej aktywności, wymaga od dziecka zaangażowania, które jest obecne w każdej zdrowej dziecięcej zabawie, która realizuje zmysłowo, ruchowo poznawcze potrzeby organizmu.